Nëse do të kishit jetuar në vitin 1860, e do të kishit pasur një operacion për të kryer, shanset tuaja për të mbijetuar do të ishin shumë të pakta. Aso kohe një kirurg i mirë mund të shpëtonte shumë pak njerëz, pra shanset tuaja për të mbijetuar do të ishin 50 me 50.
Në atë periudhë kudo në botë, infeksionet dhe sëmundjet e tjera shkatërruan sistemin shëndetësor, ndërsa kirurgët nuk e kuptonin se çfarë po ndodhte.
“Nuk kishte koncept pastërtie ose për mos infektim, gjë që ne i dimë sot. Kirurgët i vishnin rrobat e tyre edhe të palara dhe i mbanin pajisjet e punës në xhepa. Gjërat që ne sot i shohim se tmerruese atëherë ishin normale,” thotë Rowan Parks, një kirurg dhe nënkryetar i Kolegjit Mbretëror të Kirurgëve të Edinburgh.
Me rritjen e mekanizmit dhe rritjen e hekurudhave, dëmtimet industriale ishin të zakonshme. Si rezultat, pjesa më e madhe e operacioneve përfshin heqjen e gjymtyrëve. Për shembull nëse, një pacient pësonte një frakturë komplekse, ku kocka depërtonte në lëkurë e plaga me siguri do të infektohej. Një kirurg do të kishte shumë pak zgjidhje dhe zgjidhja më e shpjetë do të ishte ta priste. Edhe pse operacionet kryheshin nën efektin e narkozës, përfundimi mund të ishte edhe më keq.
Gjatë katër viteve të tij të parë si profesor i kirurgjisë në repartet e ndërtuara rishtas në Glasgow Royal Infirmary, shkalla e vdekshmërisë së pacientëve Joseph Lister ishte mesatare. Ai e dinte që gjysma e pacientëve të tij do të vdisnin. Sidoqoftë, ndryshe nga shumë kolegë të tij, Lister ishte i vendosur të bënte diçka për këtë gjë.
“Ai ishte një njeri serioz dhe i dashur. Unë nuk mendoj se ai do të ishte argëtues në një darkë me miqtë, por gjithmonë dëshironte të përmirësonte jetën e njerëzve,” thotë Steven Kerr, bibliotekar në Kolegjin Mbretëror të Kirurgëve të Edinburgh .
Lister ishte gjithashtu një shkencëtar amator dhe falë mësimeve nga babai i tij i cili ishte i specializuar në mikroskopi, në kohën e lirë, ai u përpoq të ekzaminojë indet e infektuara në bretkosat, duke zbuluar se gangrena ishte një proces i dekompozimit. Kjo kalbje dukej të ndodhte vetëm kur mishi i dëmtuar i ekspozohej ajrit.
Por a ishte vetë ajri apo diçka në ajër që po shkaktonte infeksion?
Një koleg, profesor kimie, Thomas Anderson, e ndihmoi Lister të zbulonte përgjigjen kur e prezantoi atë në eksperimentet e kryera në Francë nga Louis Pasteur, një tjetër koleg i tyre. Në eksperimentin e tij më bindës, Pasteur mori një fletë të lëngshme që normalisht pritet të shkërmoqet dhe e sterilizoi atë duke përdorur nxehtësi. Lister kuptoi se ishin të njëjtat krijesa të padukshme që shkërmoqin letrën po vrisnin pacientët e tij. Tani ai duhej të përpunonte një mënyrë për të sterilizuar plagët. Nxehtësia nuk ishte në diskutim por një acid kimik, karbolik, që po përdorej për të luftuar erën e ujërave të zeza në gropa, dukej premtuese. Në mënyrën tipike për një kirurg të Shekullit XIX, ai vendosi të provojë teorinë te një pacient.
James Greenlees, në moshën 11 vjeç, ishte rrëzuar nga një karrocë. Ai shkoi në spital në 12 gusht të vitit 1865 me kockë të thyer që kishte carë lëkurën e tij. Duke përdorur copëza për të vendosur kockën, Lister urdhëroi stafin e tij që të vishte plagën në garzë të zhytur në acid karbolik. Katër ditë më vonë, Lister ekzaminoi përsëri plagën. Në vend të një plage gangrenoze që pas disa ditësh do të bënte që këmba të pritej normalisht, ai pa se plaga ishte e pastër dhe skuqja e lëkurës ishte shkaktuar nga acidi. Pas gjashtë javësh djali i vogël doli nga spitali i shëruar plotësisht.
Një nga tragjeditë më të mëdha në tërë historinë e operacioneve është se pastërtia themelore në spitale dhe teknikat antiseptike nuk u adoptuan më shpejt. Procedura e sterilizimit të duarve dhe instrumenteve midis operacioneve nisi në shekullin 20 në Vjenë nga mjeku kirurg hungarez, Ignaz Semmelweis.
Udhëzimet e tij ishin jo popullore për mjekët e tjerë dhe teoritë e tij u injoruan kryesisht nga institucioni mjekësor austro-hungarez. Duke punuar në spitalin e maternitetit me shkalla të larta vdekshmërisë, Semmelweis arriti në përfundimin se mjekët po përhapnin infeksionin duke transportuar “grimca infeksioni ” nga autopsitë deri në ekzaminimin e tyre tek pacientët. Megjithëse ai nuk e kuptoi që këto grimca ishin mikroorganizma, Semmelweis uli nivelin e vdekjes tek nënat e reja. Por udhëzimet e tij rezultuan jopopullore me mjekët dhe teoritë e tij u injoruan kryesisht nga institucioni mjekësor austro-hungarez. I irrituar nga dështimi i tij për të miratuar idetë e tij, zemërimi i tij u përhap në librat që ai shkroi. Përfundimisht, ai u angazhua në një spital psikiatrie, ku vdiq brenda disa ditësh nga helmimi me gjak.
Për fat të mirë, heroi tjetër i tregimit në betejën kundër infeksioneve spitalore ishte më bindës.
“Florence Nightingale ishte para së gjithash një komunikues i shkëlqyeshëm,” thotë Anne Marie Rafferty, presidente e Kolegjit Mbretëror të Infermierisë.
Në 1854, Nightingale ishte ngarkuar nga qeveria britanike që të përmirësonte kushtet për ushtarët e plagosur gjatë Luftës së Krimesë. Kur ajo mbërriti në spitalin në Scutari, në atë që tani është Stambolli, spitalet ishin në kaos. Repartet spitalore ishin të pista, ushqimi ishte i pakët dhe kishte pak staf që të siguronin kujdes. Nightingale jo vetëm që rregulloi furnizimet dhe përmirësimin e kushteve, por ajo mblodhi, përpiloi dhe komunikoi të dhëna statistikore, për të vërtetuar vlerën e asaj që po bënte ekipi i saj.
Rregullat e higjienës që ajo zhvilloi janë po aq të rëndësishme sa ato që janë sot gjatë pandemisë Covid-19
“Ajo ishte në gjendje të tregonte se ushtarët vdesin më shpesh nga pakujdesia themelore dhe duhet të kishin kujdes, sesa nga lufta. Humbja e jetës pa shkak thelbësor e preku atë vërtet. Ajo përcaktoi distancimin shoqëror midis shtretërve, rëndësinë e larjes së duarve, higjenës dhe ventilimit, si dhe mënyrën se si t’i bëjnë pacientët të ndjehen të qetë dhe të kujdesur,” thotë Rafferty.
Edhe pse Pasteur dhe Lister ende nuk kishin hetuar shkencën e sëmundjes, Nightingale ishte para qw duke aplikuar parimet e lëvizjes sanitare përmirësoi pastërtinë në spitale. Në Glasgoë, pas suksesit të tij me veshjet, Lister ia ktheu vëmendjen operacioneve. Si dhe duke larë duart dhe instrumentet e tij me acidin karbonik. Në kohën kur ai publikoi rezultatet e tij në revistën mjekësore “Lancet” në vitin 1867, nivelet e vdekshmërisë së Lister ishin shndërruar nga 45% në 15%. Me suksesin e reformave të Nightingale dhe teknikave të reja kirurgjikale të Lister, ju mund të merrni me mend se çdo spital dhe kirurg në të gjithë botën menjëherë do t’i adoptonte ato.
Edhe pse metodat e Nightingale u përfshinë gjerësisht në hartimin e spitaleve të reja, “Listerism” dhe teoria se sëmundja është përhapur nga mikrobet u trajtua si marrëzi dhe ideja e përdorimit të acidit karbolik u hodh poshtë.
“James Spence, me nofkën Dismal Jimmy sepse ai u grind me gjithçka, nuk u pajtua me teknikat e Lister. Kur pacienti i tij vdiq, ai tha që qepja e re e Listerit ishte përgjegjëse, por ndihmësi i tij i shkroi për revistën “Lancet” se ishte gabim kirurgjikal,” thotë Kerr. “
Përfundimisht Lister duhej të demonstronte teknikat e tij në Londër përpara se njerëzit në mbarë botën t’i pranonin ato. Nga mesi i viteve 1870, shumë kirurgë kishin varur për herë të fundit kamishat e tyre të njollosura me gjak dhe filluan të lajnë duart para operacioneve dhe të sterilizonin instrumentet e tyre. Praktika e Listerit u braktis kur u kuptua se do të ishte më mirë nëse kirurgët punonin në këmisha të pastra, me duar të pastra, doreza dhe përfundimisht maska.
“Parimet e anashkalimit të infeksioneve në spitale, ndoshta kanë bërë më shumë për të përmirësuar standardet kirurgjikale, sesa asgjë tjetër në historinë e kirurgjisë. Lister shpesh përmendet si babai i kirurgjisë moderne, sepse ai vendosi themelet për kujdesin e ardhshëm kirurgjikal dhe operativ,” thotë Parks, i cili sot operon në spitalin e Edinburgh, ku Lister kaloi pjesën më të madhe të karrierës së tij.
Burimi:BBC
